Daha dört yaşındayken kreş ile başlayan, sonrasında ise yıllarca devam eden eğitim hayatımız ve çoğumuzun hiç bir şey kazanamadan ezbere geçirdiği bir hayat… Karşımızda ise ezberlediklerimizle ne kadar zeki ya da ne kadar bilge olduğumuza karar veren insanlar silsilesi… Yakın bir zamanda karşılaştığım bir olay bende bunları yazma isteği uyandırdı. Birkaç soruya verilen cevapla karşısındaki insanı yargılamaya hak kazanan ön yargılarımızı ve kokuşmuş egolarımızın ne kadar çirkin durduğunu fark etmekti yaşadığım durum. Peki, nasıl böyle benlikler edindik de bildikçe cahil kaldık? Gerçek bilge kimdi? Bana sorarsanız asıl bilge okuma yazma bilmeyen ile zamanın en okumuşuna aynı mütevazılık ile yaklaşabilen derim. Bilmeyenin karşısında bilgece değil de öğretmen edası ile şefkatle öğretebilen derim. Geldiği makam büyüdükçe benliğinin keşmekeşinden özgürleşebilendir derim. Unutmamak gerek ki hepimiz aynı kökten gelen dallarız ve herkes bilir ki çiçek açan dal çiçeksiz olanı gereksiz görmez. Çiçeğini kibir ile göstermez. Çünkü insan dışında her yaratılan köklerini bilir. Hiçbir kelebek diğer kelebeğe neden senin üzerinde düz çizgiler yok demez. Sadece insanoğlunda olan ve başka hiçbir canlıya verilmeyen ego yüzünden düştüğümüz bir yanılgıdır bizleri böyle yapan… Bu yanılgının içinde hapsolmuş ruhlarımızın bir an önce özgürlüğüne kavuşarak benlikten birliğe yol almak ve içi dolu başaktan feyiz alıp, başını eğişindeki hakikati anlamak dileğiyle köklerimden tüm dallarımıza sonsuz sevgi ve saygılar…