Her eğitim-öğretim yılı başlarken sınıfların kokusu, tahtaların sessizliği ve koridorların cıvıltıya hazırlanışı hep bana öğretmenliğin heyecanını hatırlatırdı. Öğrencilerimin gözlerindeki ışık, sırtlarında taşıdıkları umut dolu çantalar, bana mesleğimin değerini yeniden fısıldardı.

Bu yıl ise ilk kez bambaşka bir duyguyla karşılıyorum okulların açılışını. Çünkü artık sadece öğretmen değilim; aynı zamanda bir veliyim. Uras’ın minik elleriyle çantasını kavrayıp ana sınıfına adım atışı, bana hayatın en özel geçişlerinden birini yaşattı. Öğretmenken her çocuğu evladım bilirdim, ama bu kez kendi evladımın sırasına oturduğunu görmek tarifsiz bir duygu.

Bir öğretmen olarak beklentilerim farklıydı: Disiplinli bir sınıf, programına uygun işleyen bir müfredat, öğrenmeye açık zihinler… Şimdi ise bir veli olarak daha insani, daha duygusal bir pencereden bakıyorum: Çocuğum mutlu olsun, öğretmenini sevsin, arkadaşlarıyla kaynaşsın, özgüvenini kaybetmesin. Fark ettim ki aynı sıralara iki farklı kimlikle bakınca, eğitimin sadece bilgi aktarmak değil, aslında bir ruhu beslemek olduğunu çok daha iyi anlıyor insan.

Ama burada bir parantez açmadan geçemem. Biz veliler, bazen çocuklarımızın başarılarını kendi gururumuzla ölçüyoruz. Öğretmenler ise müfredatın yükü altında çocukların duygularını fark etmeyi unutabiliyor. Oysa eğitim; sadece sınav, sadece not, sadece yarış değil. Çocuğun kalbine dokunmayan hiçbir öğrenme, uzun vadede gerçek bir başarıya dönüşmüyor.

Bugün ilk kez “veli sırasına” oturan biri olarak şunu söyleyebilirim: Çocuklarımıza yüklediğimiz hedeflerden önce, onlara güven vermeyi, onları oldukları gibi kabul etmeyi öğrenmeliyiz. Ve biz öğretmenler, unutmamalıyız ki bize emanet edilen her çocuk, ardında umut dolu bir ailenin kalbini taşıyor.

Yeni eğitim-öğretim yılına başlarken tüm öğrencilere merak dolu bir yolculuk, öğretmenlere sabır ve ilham, velilere ise anlayış ve şefkat diliyorum. Çünkü bu yolculuk hepimizin ortak sınavı; dersimiz ise insan olabilmek.