İnsan canının derdine düşmeye görsün, her şey düşüyor, değişiyor… Sevdiklerin, bildiklerin, önceliklerin, hayallerin, hesapların, plan ve projelerin hepsi tek tek gündeminden ve gönlünden düşüyor… Ve sen sadece canının derdine düşmüşsün… Can havliyle çırpınıyorsun… Elinden bir şey gelmiyor… Sadece senin değil, bilimin, teknolojinin, tıbbın da tıkandığı yerdesin… Yalnızlığına yanıyorsun… Çaresizliğine çırpınsan da çözüm bulamıyorsun… Kimseyi düşünecek mecalin yok… Artık ekmeğin, emeğin, evladın, emvalin derdinde değil, canının derdindesin… Canın bile sana yar değil, bâr (yük) olmuş durumda… Nazını, sitemini, serzenişini, acını paylaşacağın yanında kimsen yok, izole olmuşsun… Geceler uzadıkça uzuyor, gözleri uyku tutmuyor… Göz kapaklarına bile hükmedemiyorsun… Zaman zaman umutlar zayıflıyor. ‘Demek ki her şey buraya kadarmış diyorsun!’ Artık o an, iş bitiriciliğin, engin hayat tecrüben işe yaramıyor… Pratik zekâ, stratejik akıl, analitik düşünce iş görmüyor… Kendi acziyetinle yüz yüzesin… Kendi gerçeğinle yüzleşiyorsun, bazen kendinle kavgalısın… Ne fayda! Kaygılar, korkular, evhamlar yakanızı bırakmıyor… Rabbim'e ' e Hamd olsun Covit 19 Belasından kurtulduk. Bu arada arayan ve ulaşamayan dostlarım oldu. Bütün dostlarıma teşekkür ediyorum. Telefonlarına bakamadığım dost ve akrabalarımdan özür diliyorum, haklarını helal etsinler. Hepsine dönüş yapacağım İnşallah. Rabbim Hasta, Olan tedavi gören, hastalarımıza Rabbım şifa versin der. Tüm kardeşlerimi Allah'a emanet ediyorum.