Her yıl 25 Kasım geldiğinde sosyal medyada mor kurdeleler, sloganlar, paylaşımlar görüyoruz. “Şiddete hayır!”, “Kadınlar yalnız değildir!” gibi cümleler bir anda çoğalıyor. Bazen de içimizden “Her yıl aynı şeyleri konuşuyoruz ama değişen ne?” diye geçirdiğimiz oluyor.

Aslında tam da bu yüzden konuşmaya devam etmeliyiz.

Kadına yönelik şiddet, sadece haberlerde gördüğümüz trajik olaylardan ibaret değil. Bir ilişkide sürekli küçümsenmek, “Sen anlamazsın” diye susturulmak, giyimine karışılması, ekonomik olarak bağımlı bırakılmak, tehdit edilmek, psikolojik baskıya maruz kalmak… Bunların hepsi şiddetin farklı yüzleri. Ve çoğu zaman en görünmeyenleri.

“Ben ne yapabilirim ki?” demeden önce…

Bu günün amacı sadece farkındalık yaratmak değil; aynı zamanda hepimizi harekete geçirmek. Çünkü değişim bireysel fark edişlerle başlıyor.

“Ben ne yapabilirim ki?” diye düşünmek çok kolay. Oysa yapabileceklerimiz sandığımızdan daha fazla:

Şiddeti normalleştiren cümlelere sessiz kalmamak

Yakın çevremizdeki kadınları dinlemek, yargılamadan destek olmak

“Aile içi mesele” diye geçiştirmemek

Güvenli iletişim yollarını bilmek

Gerekirse ilgili kurumlara yönlendirmek

Sessizlik şiddetin en büyük ortağı

Şiddetin en güçlü tarafı, onu gizleyen sessizlik. Utanç, korku, “Kimse inanmaz” düşüncesi, ekonomik kaygılar, çocuklar, toplum baskısı…

Birçok kadın için konuşmak kolay değil. Bu yüzden dinleyen olmak, güvenli bir alan yaratmak çok önemli.

Hiçbir kadın şiddeti “hak etmez”.

Hiçbir kadın “sabretmek zorunda” değildir.

#kadınaşiddetehayır