Kadınlara ayrılan bir sürenin daha sonuna geldik. Yine süslü boyalı mesajlar, gün boyu atılan mesajlar ve 5 Aralık Dünya Kadınlar Günü geride kaldı. Geriye kalan 364 gün unutulmaya devam. Ne kadar zor şey kadın olmak. Lafa gelince hep el üstünde, icraata gelince ayaklar altında. Siyasetten iş hayatına hep kadınlar vizyon olarak kullanılmış. Ama hiçbir zaman hakkını alamamış. Doğduğu günden öldüğü güne kadar hep bir dışlanmışlık. Dünyaya geldiğinde başlar, arka plana atılması. Doğduğunda keşke erkek olsaydı lafları az söylenmemiştir. Okulda, iş hayatında hep arka plandadır. Hatta evlenirken dahi sorulmaz. Erkekler karar verir, onların isteği doğrultusunda eşine razı olmak zorunda kalır. Üniversiteye gitmek ister, gönderilmez. İşe girmek ister, hep hak etmediği işlere verilir. En düşük maaşla asla idarecilik vasfı görülmez. Cinayetlere kurban gider, şiddet görür. Çocukları için katlanır her şeye. Çocukları olmasa da katlanmak zorundadır. Çünkü kendi ayakları üstünde durmasına asla izin verilmez. İstediği gibi okuyabilen, eşini seçebilen, işinde en üst düzeylere ulaşabilen kadın sayısı çok azdır. İstisnalar da kaideyi bozmaz. Siyasete girer, vitrin aday olarak gösterilir. Seçilecek yerlere getirilmez. Belki Gaziantep bu yönden biraz şanslı ama genel olarak baktığımızda tablo ortadadır. Sivil Toplum Örgütlerine bakın tablo yine aynı. Hep bir dışlanmışlık, hep bir arka plana bırakılma. O yüzden ben bir yerlere gelebilen başarılı kadınları hep alkışlarım. Tüm kadınlar da başarıya ulaşan, hak ettiği yerlere gelen kadınların arkasında olmalıdır.