Öyle çilekeş oldun ki adım başın çekilmiyorsun.
Kalabalık ötesi bir hal aldın. Gelene gidene kucak açtın kurban olduğum. Yapma “artık durun gelmeyin” de!
“Koynumda yaşayan eski halkım bana yeter” de!
Senin ne tadın kaldı ne tuzun!
Ne Dülük ormanın havası kaldı ne Burç ormanın tuzu!
Caddelerin sokakların, ruhsuz tükenmiş bitap düşmüş!
Hayallerimizi bile ayırt edemiyoruz artık!
Çocukluğumuz mu?
Dehlizde, çıkmazda dipsiz kuyularda nefessiz kaldı.
Kalenin tepesinde rüzgarın gah Türktepe’de, gah Samsak tepede, gah Şehreküstü’de, gah Karayılan’ da, gah Akyol’da, Kala altında, Ali Baba’da, Ünaldı’da Nazlı Nazlı eserken ne oldu sana da: Beykent’ te Gazikent ‘te Fıstıklı’ da Alpaslan’da, Göktürk’te, Beş tepe de Yamaçtepe’de, Akkent’te Karataş’ta Güneykent’ te Yeditepe’de İbrahimli’de Osmangazi’de esmeye başladın?
E dur artık dur ki biz de kendimizi görelim bu yaban ellerin neresindeyiz? Ev sahibi iken kiracı olduk.
Mal sahibi iken el bakımcı olduk.
Hele o yayık ayranı gibi olan sabahın seheri bile ekşimiş yoğurt tadında!
Valla ne yalan söyleyim kurban olduğum Antebim! O beyaz topraklı yollarını, marul ve turp, bahteniz bostanlarını çok özledik.
Çıkmaz sokağın eski siyah kilit taşın, Altmışın yetmişin, seksenin, doksanını özledik.
Hele Kavaklıkda eş dost komşularla yoğurulan yağlı köfte leğeni başında sulanan ağızlar, sabırsız eller…
Ah ah yaban ellerin oldun unuttun artık bizi!
Bu sıralı yapılar aldı götürdü seni! Adım başı bilmem kaç kişi olduğumuz kalabalık girdi aramıza…
Sana olan sevdam sel oldu gitti. Yandı bitti kül oldu.
Artık kendine gel de sahip çık halkına…
Aşkımız son nefesimize kadar sürsün. Yollarında büyüdüğüm,
biliyorsun ki ne sen bensiz olursun, ne de ben sensiz olurum!
Ey kurban olduğum…
Çocukluğum, gençliğim, geçmişim, geleceğim bırakma ki sürsün sevdamız kıyamete kadar…
Yükleniyor ...
