Öyle yıkık virane durma. İçim acıyor, gözlerim doluyor. Sen bir şehrin mahremi, yüreğisin. Sevdiğim, nazlım ey Ayıntab Kalesi. Bilmeyen sende görür taş bina. Bilen görür sende Hakk’ı, ecdadı. Üzerinde taşıdığın nice şehadeti. Er-Rakîb'sin sen Ayıntab’ın Kalesi. Enlil'e Ekur oldun Sümer’de. Hurri’de Teşup, Hatti’de Tarhu'ya, Antikte Jüpiter, Roma’da Zeus'a, Mekan-ı taht oldun Ayıntab Kalesi. Kadim olan yüksekte olmalı. Doğan güneşi ilk o karşılamalı. Akıl gibi hep başta olmalı. Arş-ı âlâsın yüce Ayıntab Kalesi. Çamlıbel’sin Köroğlu’na heybetli. Güzelliğini nasıl söze vermeli. Herkes yüceliğine boyun eğmeli. Kırat’sın Köroğlu’na Ayıntab Kalesi. Pehlivan gibi mağrur durursun. Elensede gayet mahir olursun. Şu Turgay’ın gönülünü çalarsın. Ne güzelsin sen Ayıntab’ın Kalesi. Gözlerimden yaş ile seni anlatayım. Yürekten taşanı Alleben’e akıtayım. Öyle gelip taşına sarılayım. Gelinimsin ey Ayıntab Kalesi. Selahaddin sevdi seni işledi. Kale-i Halep gibi inşa eyledi. Burçlarına nakışları bezedi. Selahaddin’in kızı Ayıntab Kalesi. Evladı Selahaddin Yusuf geldi. Yüreğine bir mabed inşa eyledi. Mihrabına koydu kadim bir taşı. Kadimi devreyledi Ayıntab Kalesi. Rüyada bir sakallı zat Kale’de. Verdi bana kutu içinde bir eli. Al hediye Selahaddin Yusuf’un eli. Bade verdi bize Ayıntab’ın Kalesi. Neçe kişi olmaz bu sırra mazhar. Yürek sahibi dinler taşın yüreğini. Halvet olur ruhlar zamansız. Ruhu kadim, gülüm Ayıntab Kalesi. Sadık-î’yem Hakk’tan haber alırım. Dilim döndükçe harflerle anlatırım. Coşan yüreğime kurban olurum. Sadık-î’ye dostsun Ayıntab’ın Kalesi. Şair:Turgay Gök